In het kader van de Underground Jazz serie gaf Eric Vloeimans op 25 januari een concert in de Underground. Samen met het Willem Hellbreker Quartet, bestaande uit Willem Hellbreker op sax, Rob van Kreeveld op piano, Jasper Somsen op bas en Pieter Bast op drums.

Vloeimans staat bekend als een eigenzinnige muzikant. Hij zich weigert zich te conformeren aan bestaande kaders. Eric Vloeimans is niet alleen één van Europa’s beste jazztrompettisten, hij is ook een vooruitstrevend artiest voor de popmuziek.

Ondanks dat er vandaag jazz op het programma stond, was de zaal volgehangen met posters van het eerstkomende metalfeest in de Underground. Vloeimans leek er maling aan te hebben. Hij zag er bijzonder ontspannen uit. Hij had een leren broek aan, waardoor deze jazzmuzikant wel iets weg had van een rocker. Willem Hellbreker zag er wat formeler uit. Hij bewoog wat stijfjes en hij had een kostuum aan. Vloeimans complimenteerde Hellbreker met zijn outfit: “je ziet er charmant uit in je pak”.

De artiesten toonden sowieso veel respect voor elkaar. Tijdens de solo´s luisterden ze met hun ogen dicht naar elkaar. De muzikanten waren zichtbaar onder de indruk van elkaars prestaties. Net als het publiek overigens, dat in grote aantallen was komen opdagen. Er waren ongeveer 150 mensen aanwezig in de Underground. Hierdoor waren niet alleen alle 99 stoelen, maar ook de gangpaden goed gevuld met mensen.

Tijdens een zondagmiddag jazzconcert is de gemiddelde leeftijd van het publiek wat hoger dan gebruikelijk is in poppodium Underground. Tijdens de pauze gingen de gesprekken dan ook over cholosterolwaarden en kleinkinderen. Ook stond er een rollator in de hoek. Er waren echter ook jongeren aanwezig, hoewel die waarschijnlijk in het kader van de muzikale opvoeding door hun ouders op sleeptouw waren genomen. Sommigen zaten wat spelletjes te doen met hun mobieltjes en anderen keken regelmatig op hun horloge.

Dit mocht echter de pret niet drukken voor degenen die wel genoten van de topmuzikanten op het podium. Er zijn veel trompettisten die hun trompet kunnen laten schreeuwen, maar zijn maar weinig mensen op de wereld die een trompet kunnen laten fluisteren. Het mystieke geluid dat Eric Vloeimans met zijn trompet wist voort te brengen heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten op de luisteraars. De staande ovatie na afloop van het optreden was zeker op zijn plaats. Op naar de volgende editie van Underground Jazz op zondag 22 februari 2009 met Deborah J.

Het klassieke jazzkwartet (tenor, piano, bas en drums) is voor veel tenorsaxofonisten nog altijd de manier om uiting te geven aan hun muzikale daadkracht. Dit zal ook zeker gelden voor tenorsaxofonist Willem Hellbreker, want hij heeft voor zijn laatste live cd wederom gekozen voor de kwartet bezetting.

Met maar één solist ‘upfront’ legt dit natuurlijk wel meer solistische verantwoording bij de overige kwartetleden. Nu hoef je daar met pianist en winnaar van de VPRO/Boy Edgar prijs Bert van den Brink in de gelederen geen zorgen over te maken. Zowel zijn begeleidend werk als zijn solistische bijdragen zijn van een constant hoog niveau. Het kwartet wordt gecompleteerd door bassist Wiro Mahieu en drummer Geert Roelofs. Zij zijn een soepel en swingend ritmeduo die alle solo avonturen van Willem en Bert degelijk ondersteunen maar ook de spaarzaam aan hen toebedeelde soloruimte smaakvol weten te vullen.
Willem Hellbreker zelf is een saxofonist met een aangenaam groot geluid en veel gevoel voor melodie. De traagheid waarmee hij soms de noten over de rand van de saxofoon laat gulpen geeft de muziek een bijna sensuele lading.

De CD is live opgenomen in het Beauforthuis te Austerlitz. De opnamen hebben dan ook een echte livefeel. De cd opent met Funk In Deep Freeze van Hank Mobley. Deze medium swinger krijgt van het kwartet een strakke 8/8 groove mee. Hierdoor krijgt het stuk een heel aparte sfeer die naadloos aansluit bij de speelwijze van kwartet. Het daaropvolgende A Song For Us is een lyrisch werkje in driekwarts. Billy Strayhorn’s Lush Life wordt geopend met een mooi pianointro door Bert van den Brink, daarna is het stuk geheel voor de bandleider. Een zeer mooie interpretatie van deze ballad. Tijd voor een change of pace: in The Gateway horen we de vier heren in een funky mood. Voor het latin getinte titelstuk heeft Willem Hellbreker voor de sopraansax gekozen. Ook op deze sax heeft hij een mooi geluid. En ook niet onbelangrijk, hij speelt geheel zuiver op dat vlak soms lastige instrument. In You Stepped Out Of Dream dacht ik heel even tenorcollega Sjoerd Dijkhuizen aan het werk te horen maar na de swingende pianosolo is het overduidelijk dat dit toch echt Willem zelf is die aan de tenorsolo begint. What Could Have Been is een mooie ballade met een melodie die blijft hangen en vooral de rust in de gehele uitvoering is opvallend. Het gekozen tempo voor het daaropvolgende Falling In Love With Love zou niet mijn keuze zijn maar past hier ook weer wonderwel bij de algehele aanpak van het kwartet. Het slotstuk Orchid Paradise is een duet met pianist Bert van der Brink. Een bijna breekbare minimalistische compositie.

Een CD met een relaxte after hours sfeer maar zeker geen achtergrond muziek. Daarvoor is de muziek te spannend en te goed doordacht. Munich Records is ondertussen ter ziele maar de CD is verkrijgbaar via de jazzspeciaalzaak en via de website van Willem Hellbreker.

Rene de Hilster voor JazzPodium.com

Zo nu en dan blijven er wel eens recensies ‘hangen’. Zo ook deze beoordeling van een uitstekende CD van het Willem Hellbreker quartet. Misschien niet kakelvers meer maar we wilden u bovenstaandverhaal niet onthouden.

Uiteraard is het aan elke toehoorder voor zichzelf om te beoordelen of zij zich bij deze mening aansluiten, maar gezien het ovationele applaus dat de heren na afloop (01.00 uur!) ten deel viel mag in ieder geval geconcludeerd worden dat degenen die tot het einde gebleven waren, het hiermee eens waren.

Willem Hellbreker op saxofoon, werd bijgestaand door Bert van den Brink op piano (bezoekers van het concert van Toots Thielemans in de Blauwe Kei hadden hem al eerder aan het werk gezien), Wiro Mahieu op contrabas en Geert Roelofs op drums.

Vanaf het eerste nummer werd al meteen duidelijk dat de stichting Jazz Veghel er wederom in geslaagd was topmuzikanten vast te leggen. Met een gevarieerd repertoire van meeslepende ballads tot swingende up-tempo nummers werd het publiek onafgebroken getrakteerd op topjazz.
Zowel standards als eigen nummers, alles kwam tot leven door het vloeiende samenspel van deze gepassioneerde jazzmuzikanten.

De ruime belangstelling voor dit optreden was meer dan verdiend en dat het grootste deel van de bezoekers tot het einde bleef geeft aan dat de keuze van Arno van de Klok en
Ton Pennings een schot in de roos was.
Zij werden hiervoor dan ook terecht in het zonnetje gezet door de voorzitter. De optredens die het afgelopen seizoen werden voorgeschoteld hebben de stichting een vliegende start gegeven. Ook speciale dank aan Paul van Antwerpen voor het sponsoren van de gehuurde vleugel.

Voor degenen die dit optreden hebben gemist, het Quartet werd direct na afloop teruggevraagd voor volgend seizoen.

Recensie Jazzism Remco Takken

De opnames van Willem Hellbrekers Movements vonden plaats op 3 April 2006 in het Amersfoortse Beauforthuis, de cd-presentatie was nog geen acht weken later in cafe-restaurant Willem Barentz in Lelytad, Hellbrekers thuisbasis. Die snelheid haal je alleen als je weet wat je wilt. Het concept van de flevojazz-tenorsaxofonist is beproefd: een aantal soulvolle eigen stukken, aangevuld met standards. Hank Mobley’s Funk in Deepfreeze is daarom een verrassing en een sterke opener. Hellbreker is in vorm. Dat betekent bij hem: een warm swingende jazzsound in de hogere regionen van zijn instrument, maar ingehouden en intiem in het ronkende laag. Contrabassist Wiro Mahieu lijkt in de loop der jaren naar een stevigere stijl gegroeid en dat past hier goed bij de lichte, glasheldre grooves van drummer Geert Roelofs. Pianist Bert van den Brink toont zich de ideale vertaler van hellbrekers visie op akoustische jazz, bop en blues. Luister naar Lush Life

Op deze CD staan negen tracks, vijf eigen werken en vier covers, opgenomen tijdens een concert in het Beauforthuis te Austerlitz. Dit is inmiddels de derde CD die de saxofonist samen met pianist Bert van den Brink, contrabassist Wiro Mahieu en drummer Geert Roelofs maakte. De muziek van Willem Hellbreker is romantisch, meditatiefen smaakvol afwisselend in dynamiek en sferen.Van een mooie sensuele toon schakelt hij net zo makkelijk over naar rauwheid zoals in het lekker funkende ‘The Getaway’ waar waanzinnig virtuoos gespeeld wordt door het hele combo. De opname en mix waren bij Rolf Breemer en Udo Pannekeet in goede handen, de mastering werd gedaan door Sander van der Heide. Het resultaat is er dan ook naar. Deze CD gaat op mijn iPod.

De Nederlandse tenorsaxofonist Willem hellbreker is een meester in zijn vak. Zeker als het om ballads gaat. Niet alleen als vertolker, maar ook als componist. Op dit live-album staan een paar prachtige voorbeelden. Hellbreker wisselt virtuoos spel af met subtiele momenten. Hij beschikt over een uitstekende techniek en een goede timing. Steeds weer slaagt hij erin bij de luisteraar dat warme, melancholische gevoel op te roepen dat bij jazzballads hoort. Terecht dus dat zijn naam groot op het hoesje staat. Maar zijn begeleiders mogen niet ongenoemd blijven. Bert van den Brink is in topvorm op de grandpiano en mag verscheidene malen schitteren als solist. Bassist Wiro Mahieu en drummer Geert Roelofs blijven wat meer op de achtergrond, maar dat doen ze briljant. ( HA )

“Zo moet een tenorsaxofoon klinken : helder, warm, gevoelig en zelfs een tikkeltje sensueel. Zo’n instrument is het nu eenmaal. Willem Hellbreker
weet dat. Dat hoor je dan ook in zijn spel. Wel moeten de medespelers zorgvuldig worden gekozen. Dat heeft hij op zijn vorige CD “Heart Of The Matter “gedaan : pianist Bert van den Brink, bassist Wiro Mahieu en slagwerker Geert Roelofs. Dit zijn musici die ruimte kunnen laten aan de solist en tegelijkertijd met een grote eigen muzikale persoonlijkheid volop aanwezig zijn. Die CD was prachtig en beloofde wat voor de toekomst. Voor een ‘live’- publiek wordt deze belofte glorieus ingelost. In dezelfde bezetting worden bekende stukken met passie en energie gespeeld. Ik heb een luistertip voor U : ga alleen of samen op de bank zitten, of in een ligstoel op het balkon of in de tuin enlaat U door de muziek van Hellbreker meevoeren. Gegarandeerd voelt U zich daarna weer monter, verkwikt, ontspannen of zelfs verliefd. Als de muziek dat teweeg kan brengen,zijn er werkelijk topmusici in het spel. Wat kan het leven toch mooi zijn !

Hans Dijkstal

Plaats: De Harmonie, Leeuwarden. Gebeurtenis: concert van het Willem Hellbreker Quartet Belangstelling: ongeveer 65 personen.

LEEUWARDEN – Tenorsaxofonist Willem Hellbreker doet aan ‘mainstream’, heet het dan. In de jazz betekent dat: geen al te moeilijk gedoe, geen exrtreme improvisaties en zeker geen ‘piepknor’, die gevreesde omschrijving die menige gematigde jazzliefhebber op de kast kan jagen. Helaas betekent ‘mainstream’ ook meer dan eens: geen avontuur, gemakzuchtig voortbordurend op de gebaande, lekker brede paden, een repertoire volgestouwd met overbekende ‘standards’.

Nou, zo ging het er bij het kwartet van Hellbreker dus niet aan toe, gistermiddag. Deze 37-jarige tenorist, woonachtig in een wijk te Lelystad die bevolkt wordt door aanhangers van de transcendente meditatie, weet wat hij uit het verleden van de jazz moet plukken en wat hij er vervolgens mee moet doen. Net als zijn begeleiders overigens, van wie pianist Bert van den Brink  en de sterk begeleidende en terecht royaal met soloruimte bedeelde bassist Wiro Mahieu vermoedelijk bekender zijn dan hun tijdelijke werkgever.

Neem nou de openingszet, ‘Almost like being in love’. Natuurlijk, ook gedaan door Nat King Cole en Art Blakey, maar toch niet al te voor de hand liggend. Hellbreker en zijn team benutten deze standard voor een spannende exercitie van meer dan een kwartier, waarin de melodie meermalen binnenstebuiten wordt gekeerd. Zijn rolmodel lijkt vooral Stan Getz te zijn, in zijn welsprekend gearticuleerde lyriek. Maar in de welluidend vibrerende krullers van het slotakkoord dient zich dan toch de late, spiritueel geïnspireerde John Coltrane aan.

Er zijn meer van die minder voor de hand liggende standards: ‘You and the night and the music’ bijvoorbeeld. De nummers uit eigen pen sluiten daar mooi bij aan, zoals de ballad ‘Autumn avenue’ waarin Hellbreker wisselt van tenor- naar sopraansax en weer terug. Zo etaleert de groep hier een mooi verklankte, eigen visie op de jazzhistorie waarin toch plaats is voor onverbloemde nostalgie. Ongeveer zoals bassist Charlie Haden dat deed in zijn groep Quartet West, en dat is een welgemeend compliment.

JACOB HAAGSMA

Je krijgt niet vaak de kans om Bert van der Brink in Leeuwarden te beluisteren. Zeker niet als pianist achter een tenorsaxofonist. Hij is het meest bekend als begeleider en muzikaal leider achter zangeressen. Hij zit lekker in zijn vel, in het kwartet van tenorsaxofonist Willem Hellbreker, de ploeg die zondag bij Hothouse Redbad speelde. Zijn humorvolle plagerijtjes naar bassist Wiro Mahieu, de uitdagende pianistische opmerkingen naar de saxofonist en de communicatie met drummer Geert Roelofs, geven de muziek van spanning en plezier.

Hij speelt niet voor dovemansoren. Integendeel. Ze staan alle vier hun mannetje. De Bassist Wiro Mahieu kan niet genoeg geprezen worden om zijn basspel. Waar andere bassisten vaak met twee vingers de snaren aanslaan, gebruikt hij regelmatig vier vingers. Met zijn lenige en volvette baslijnen houdt hij de ritmesectie bij elkaar en geeft zo Willem Hellbreker een warm bad om in te spelen. Geert Roelofs weet zich in dit speelse geweld met eigenwijze ritmes staande te houden en dient zijn maten met zijn steeds sluitende begeleiding voortdurend van repliek. Het verbazingwekkende is dat de drie begeleiders ondanks hun eigengereide werk toch voortdurend samen optrekken en een eenheid blijven vormen. Geen geringe prestatie.

De muziek blijft voortdurend spannend. Door het alerte reageren van de pianist op zijn omgeving. Zo past hij zonder mankeren de ringtone van een mobieltje in het spel en speelt gewoon weer verder, alsof het zo hoort. De bassist speelt regelmatig met verdubbelde snelheid en soleert heel verhalend. De slagwerker geeft het geheel met zijn flexibele begeleiding een eigenzinnige krul.

Voortdurend zie je dat er goed op elkaar wordt gelet. Arrangementen worden perfect uitgevoerd en Bert Van der Brink ‘ziet’ met zijn oren alles en zijn hoofd-hand coördinatie is feilloos. Zijn solo’s bewegen zich tussen verstild uitleggen van de melodie tot percussief gestapelde akkoorden. Een plezier om mee te maken.

Sommige Bassisten spelen gewoon begeleidend door, als ze solo spelen, maar bij Wiro Mahieu is het juist andersom. Zijn begeleiding is net zo beweeglijk en rijk gevuld als zijn solo’s. Meesterlijk.

De tenorsaxofonist is niet voor niets de naamgever aan het kwartet. Hij zet zijn spel breed op en trekt mooie lange goedlopende lijnen. In het openingsnummer Almost like being in Love vertelt hij zo al direct een mooi verhaal, waarbij hij voortdurend heel dicht bij het thema blijft. In zijn eigen compositie Heart of the Matter laat hij horen hoe je een ballad mooi speelt en in How Incensitive, het eerst nummer na de pauze, doet hij dat nog eens. Met een warm gevoel voor de romantiek, zonder dat hij week wordt. Stevige composities als Voyage van Kenny Barron, krijgen een gespierde behandeling. Een verrassend mooi en zonnig concert.

Concert: Willem Hellbreker Quartet
Plaats: Harmonie, Leeuwarden
Belangstelling: 61 bezoekers.

Ontspannen zoeken naar de mooiste melodielijnen, de mooiste noten en de warmste toon. En bij Hellbreker is mooi nooit saai. … een fijnproeven van melodieen in altijd doorvoelde, sfeervolle improvisaties. Pianist Bert van den Brink voelt zich opvallend in dit idioom thuis en draagt fraaie momenten bij, van zijn intro voor “Old Folks” tot doorlopende ritmische en melodische lijen in zijn solo in Hellbrekers “the wizard”. Drummer Roelofs en bassist Mahieu zijn de vaste begeleiders van Hellbereker en dat is te horen. De eerste subtiel wisselend tussen een meer ruimtelijke inkleuring en de pure “drive ” , Mahieu die er voortdurend een dwingende basis onder legt en, altijd smaakvol, met solistische momenten door de melodie heen komt kijken.

Een cd met de blues, met ballads van echte mannen. Met Willem Hellbreker.
Drummer Geert Roelofs weet zich gesteund door de meest compleetste bassist met wie hij ooit speelde: Wiro Mahieu.
… mooie, gedegen en ambachtelijke Hellbreker-composities …

Ouderwets mooi

De muziek op deze nieuwe cd van saxofonist Willem Hellbreker zou je “klassieke jazz” willen noemen,ware het niet dat daar vaak zo’n muf sfeertje omheen hangt.Maar laat ik U meteen gerust stellen,van ‘muf’ is in dit geval absoluut geen sprake.Daarvoor speelt in de eerste plaats Hellbreker zelf veel te mooi en te intens,altijd met een fraaie en volle,maar nooit opdringerige toon.Ook het trio waar hij zich door laat ondersteunen bestaat uit geweldige muzikanten:pianist Bert van de Brink,een van mijn persoonlijke helden,heeft een prachtig lyrische en subtiele manier van zowel begeleiden als soleren,en bewijst hier maar weer eens tot de absolute top te behoren.Contrabassist Wiro Mahieu behoort inmiddels tot de gevestigde namen,en dat is meer dan terecht.Ook de altijd in dienst van de muziek spelende drummer Geert Roelofs verdient ondertussen overal de erkenning die hij in het Limburgse al jaren krijgt.Het repertoire bestaat uit een mix van niet kapot te krijgen standards als Old Folks en I Should Care en eigen composities van Hellbreker,die daar naadloos bij aansluiten.Vernieuwend en experimenteel is het allemaal niet,maar als er zo fraai en goed gespeeld wordt als hier doet dat er ook eigenlijk niet zo veel toe.Heart Of The Matter is gewoon een mooie plaat,en dat is genoeg.

MUZIEKWERELD / RAKENDRA SMIT

Schreef ik bij de vorige cd verliefd te zijn geworden op het kwartet, na beluistering van deze cd kan ik zeggen dat de liefde is gegroeid. Erg mooi.